नाहं तवाङ्घ्रिकमलं क्षणार्धमपि केशव ।
त्यक्तुं समुत्सहे नाथ स्वधाम नय मामपि ॥४३॥
अन्यथा विप्रशापासी । करावया समर्थ होसी ।
तें न करूनि कुळ संहारिसी । निजधामासी जावया ॥३१॥
ऐसें बोलतां आलें रुदन । न धरत चालिलें स्फुंदन ।
आसुवीं पूर्ण झाले नयन । धांवोनि चरण धरियेले ॥३२॥
माथा ठेविला चरणांवरी । सखा स्वामी तूं श्रीहरी ।
आम्हांसी सांडूनियां दुरी । कैशापरी जासील ॥३३॥
तुझिया प्रयाणाची वार्ता । ऐकतांचि गा अच्युता ।
उभड सांठवेना चित्ता । वियोग सर्वथा न व्हावा ॥३४॥
जळावेगळी मासोळी । तैसा जीवु तळमळी ।
निष्ठुर जाहलासी अंतकाळीं । वनमाळी मजलागीं ॥३५॥
तुज गेलियापाठीं । मी दीनवदन ये सृष्टीं ।
कोणासी सांगों गोड गोष्टी । श्वासु पोटीं न समाये ॥३६॥
निघोनि गोलिया आत्मा । प्रेतरूप उरे प्रतिमा ।
तुवां गेलियां निजधामा । तैसें आम्हां होईल ॥३७॥
तूंचि आम्हां जनक जननी । हा दृढ विश्वास आमुचे मनीं ।
केवीं जातोसी सांडोनि । म्हणोनि लोळणी घातली ॥३८॥
तूं निघालासी निजधामा । कोणासी निरविलें जी आम्हां ।
कां रुसलासी पुरुषोत्तमा । बोलु निजकर्मा आमुच्या ॥३९॥
मुकें बाळ सांडोनि क्षितीं । माता रिघों पाहे सती ।
तें जेवीं ये काकुळती । तैसी गती उद्धवा ॥३४०॥
गोडु गिळी आमिषकवळु । सवेंचि पारधी आंसुडी गळु ।
त्या मीनाऐसा विकळु । होय प्रेमळु उद्धव ॥४१॥
तुजगेलियावरी देवा । म्यां कोणाची करावी सेवा ।
कां रुसलासी गा यादवा । आमच्या दैवा निश्चित ॥४२॥
कांटवणे आड क्षितीं । आंधळें सांडूनि जाये सांगाती ।
तें ग्लानी करी वनांतीं । तैसी गती उद्धवा ॥४३॥
धांवधावों पायां पडे । धाय मोकलोनि रडे ।
मज सांडोनि तूंचि पुढें । कोणीकडे जातोसी ॥४४॥
मी नव्हें पायांवेगळा । क्षण नोसंडीं चरणकमळा ।
तुझें प्रयाण जी गोपाळा । अंतकाळा मज काळु ॥४५॥
तुझी थोर लागली सवे । मज न्यावें आपणासवें ।
हेंचि प्रार्थीतसे जीवेंभावें । कृपा यादवें मज कीजे ॥४६॥
तूं गरुडारूढ होसी । तेव्हां कृपेनें बैसवीं पाठीसीं ।
सांडों नको हृषीकेशी । निजधामासी मज नेईं ॥४७॥
सलगी दिधली जन्मवरी । अंतीं का त्यागिसी दुरी ।
कृपाळुवा श्रीहरी । कृपा करीं सर्वथा ॥४८॥
म्हणसी मी निजकुळासी काळु । तो तुज केवीं होईन कृपाळु ।
हें न म्हणें तूं दीनदयाळु । अतिस्नेहाळु भक्तासी ॥४९॥
तुझी कृपा भक्तांवरी । यालागीं मी सलगी करीं ।
मातें उद्धरीं श्रीहरी । झणें संसारीं सांडिसी ॥३५०॥
