सत्यस्य ते स्वदृश आत्मन आत्मनोऽन्यं वक्तारमीश विबुधेष्वपि नानुचक्षे ।
सर्वे विमोहितधियस्तव माययेमे ब्रह्मादयस्तनुभृतो बहिरर्थभावाः ॥१७॥
पुसों जावें ब्रह्मयासी । तो गुंतला सृष्टिकर्मासी ।
प्रजाउत्पत्ति मानसी । अहर्निशीं चिंतितू ॥७६॥
जो आपुल्या निजस्वभावीं । सदा संसारु वाढवी ।
तो केवीं संसारु तोडवी । केलें न बुडवी सर्वथा ॥७७॥
वाढों नेदी संसारासी । कोपु आला प्रजापतीसी ।
शापु दिधला नारदासी । ब्रह्म उपदेशी म्हणौनी ॥७८॥
ऐसे संसारी आसक्त । नित्य संसारयुक्त ।
त्यांसी पुसों न मनी चित्त । जाण निश्चित श्रीकृष्णा ॥७९॥
पुसों जावें ऋषींप्रती । तंव ते सदा आपमती ।
आपुलें मत प्रतिष्ठिती । अन्यथा देती शापातें ॥१८०॥
जीवीं धरोनि अर्थासक्ती । शिष्यांतें उपदेशिती ।
विषयो धरोनियां चित्तीं । जीविकावृतीं उपदेशु ॥८१॥
गुरूसीच विषयासक्ती । तेथ शिष्यासी कैंची विरक्ती ।
ऐशियासी जे पुसती । ते भ्रंशती स्वार्थातें ॥८२॥
सत्यस्वरूप स्वप्रकाश । आत्मा तूं अविनाश ।
युक्तिप्रयुक्तीं उपदेश । विकल्पनिरास जाणसी ॥८३॥
ब्रह्मज्ञानाचा वक्ता । तूजवेगळा श्रीकृष्णनाथा ।
न दिसे गा सर्वथा । मज पाहतां त्रिलोकीं ॥८४॥
एवं आत्मा तूं तत्वतां । तूंचि आत्मज्ञानदाता ।
आत्मबोधीं संस्थापिता । कृष्णनाथा तूं एकु ॥८५॥
