त्वं तू कल्पः कविर्दक्षः सुभगोऽमृतभाषणः ।
न कर्ता नेहसे किञ्चिज्जडोन्मत्तपिशाचवत् ॥२८॥
सर्वज्ञज्ञाता तूं होसी । तें ज्ञातपण दिसों न देसी ।
कांहीं करिसी ना वांछिसी । जडत्वें दाविसी निजशांती ॥३००॥
सर्वथा उगा अससी । परी तूं अंगें विकळ नव्हसी ।
अंगीं अव्यंगु दिसतोसी । स्वरूपरूपेंसीं शोभितू ॥१॥
ज्ञान एकलेपणें ठेलें । दूजेनिवीण परदेशी झालें ।
तें तूजमाजीं सामावलें । यालागीं आलें कविपद ॥२॥
करूनि झालासी अकर्ता । हेचि तूझी थिर दक्षता ।
ब्रह्मरसें रसाळ बोलतां । चवी अमृता ते कैंची ॥३॥
ब्रह्मरस तू प्यालासी । ब्रह्मानंदें मातलासी ।
जगीं उन्मत्त झालासी । दृष्टीं नाणिसी कोणातें ॥४॥
सदा सावध निजरूपेंसी । यालागीं माझें तूझें न म्हणसी ।
तेंचि पिसेंपण तूजपाशीं । दिसे जगासी सर्वथा ॥५॥
निजबोधें तृप्त झालासी । परमानंदें निवालासी ।
तीं हीं लक्षणें तूजपासीं । निर्धारेंसीं दिसताती ॥६॥
