सोऽहं शून्ये गृहे दीनो मृतदारो मृतप्रजः ।

जिजीविषे किमर्थं वा विधूरो दूःखजीवितः ॥७०॥

नासिली स्त्री नासिल्या प्रजा । येथ म्यां रहावें कवण्या काजा ।

दुःखें प्राण जाईल माझा । लोकलाजा निंदित ॥२१॥

एवढें अंगीं वाजलें दुःख । काय लौकिकीं दाखवूं मुख ।

भंगलें संसाराचें सुख । जितां मूर्ख म्हणतील ॥२२॥

जळो विधूराचें जिणें । सदा निंद्य लाजिरवाणें ।

न ये श्राद्धींचें अवतणें । सदा बसणें एकाएकी ॥२३॥

ऐसेनीं वसतां ये लोकीं । शून्य गृहीं एकाकी ।

धडगोड न मिळे मुखीं । परम दुःखी मी होईन ॥२४॥

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.telegram channel