बाध्यमानोऽपि मद्भक्तो विषयैरजितेन्द्रियः ।
प्रायः प्रगल्भया भक्त्या विषयैर्नाभिभूयते ॥ १८ ॥
माझ्या ठायीं अनन्य प्रीती । प्रेमयुक्त भजनस्थिती ।
ऐशियां भक्तां विषय बाधिती । हे व्याख्यानस्थिती केवीं घडे ॥२१॥
आवडी करितां माझी भक्ती । विषयवासना जळून जाती ।
तेथ उपजे विषयासक्ती । हे कोणें युक्ती मानावी ॥२२॥
आरिसा उटितां उजळे । तेवीं भक्तीनें विषयो क्षाळे ।
तेथ विषयासक्ती खवळे । हें निरूपण कोंवळें साधारण ॥२३॥
केवळ जो विषयासक्त । संसारीं प्रपंचयुक्त ।
तोही प्रसंगे झालिया भक्त । होय विरक्त तें ऐक ॥२४॥
जीवीं भक्ति लागली गोड । नाहीं मावळली विषयचाड ।
ऐसें उभय अवघड । अतिसांकड जयासी ॥२५॥
तेणें मुख्यत्वें घ्यावी भक्ती । गौण धरावी विषयासक्ती ।
तिचीही होय विरक्ती । ऐक ते युक्ती सांगेन ॥२६॥
लवणासी मिळतां जळ । विरवूनि सांडी तत्काळ ।
तेवीं भक्ति वाढविल्या प्रबळ । विषयमंडळ विभांडी ॥२७॥
यापरी भजनपरिपाटीं । विषयांसी पडे तुटी ।
निजसुखाची लाभे भेटी । पडे मिठी स्वानंदें ॥२८॥
मज पाहिजे विषयनिवृत्ती । या हेतू केली नाहीं भक्ती ।
म्हणाल विषयांची विरक्ती । कोणे युक्ती घडे त्या ॥२९॥
येचिविषयीं उत्तर । सांगताहे शारङ्गधर ।
दीपाचा पेटल्या वैश्वानर । तो जाळील घर नगर तैसें हें ॥२३०॥
