सुकुमारमभिध्यायेत् सर्वाङ्गेषु मनो दधत्
इन्द्रियाणीन्द्रियार्थेभ्यो मनसाऽऽकृष्य तन्मनः ।
बुद्ध्या सारथिना धीरः प्रणयेन्मयि सर्वतः ॥ ४२ ॥
तत्सर्वव्यापकं चित्तमाकृष्यैकत्र धारयेत् ।
नान्यानि चिन्तयेद् भूयः सुस्मितं भावयेन्मुखम् ॥ ४३ ॥
झणीं दृष्टीचा रुपेल न्याहारू । लागतां खुपेल चंद्रकरू ।
तैशी मूर्ति ध्यावी सुकुमारू । अतिअरुवारू ध्याननिष्ठा ॥९८॥
इंद्रियार्थीं अतिलोलुप । तें वैराग्यें आवरोनि चित्त ।
माझे ध्यानीं सुनिश्चित । बुद्धिमंत लाविती ॥९९॥
विषयीं आवरोनि मन । अखंड करितां माझें ध्यान ।
मद्रूपचि होय जाण । ऐसें चिंतन करावें ॥५००॥
चिंतनीं बिचकतां मन । सविवेक बुद्धिबळें जाण ।
निःशंक करितां माझें स्मरण । धारणेवीण ध्यान ठसावे ॥१॥
धारणा जरी तुटोनि जाये । ध्यासठसा न तुटत राहे ।
मन मूर्तीच्या ठायीं पाहें । जडलें ठाये सर्वांगीं ॥२॥
अंगप्रत्यंगीं ध्यानयुक्त । जडोनि ठेलें जें चित्त ।
तें आवरूनि समस्त । चिंतावें निश्चित हास्यस्वदन ॥३॥
सर्वही सांडोनियां जाण । सांगोपांग मूर्तिध्यान ।
चिंतावें गा हास्यवदन । स्वानंदघन हरीचें ॥४॥
अंग प्रत्यंग मूर्तिध्यान । पुढतीं न करावेंचि गा जाण ।
ध्यातां माझें हास्यवदन । तल्लीन मन करावें ॥५॥
उद्धवें केला होता प्रश्न । कशासारिखें तुझें ध्यान ।
तें सांगोनियां जाण । यदात्मलक्षण हरि बोले ॥६॥
ध्याना आलें जें हास्यवदन । त्यांतूनही सांडोनि वदन ।
केवळ हास्याचें करावें ध्यान । हास्यामाजीं मन घालूनी ॥७॥
त्याही हास्याचें सांडूनि ध्यान । हास्यामाजीं जो आनंदघन ।
तेथ प्रवेशवावें मन । अतिसावधान निजनिष्ठा ॥८॥
ते आनंदीं आनंदयुक्त । जाहलिया आपुलें चित्त ।
आनंदाची उपलब्धि तेथ । होय सुनिश्चित साधकां ॥९॥
