यद्यसौ छन्दसां लोकमारोक्ष्यन् ब्रह्मविष्टपम् ।
गुरवे विन्यसद्देहं स्वाध्यायार्थं बृहद्व्रतः ॥३१॥
जरी ब्रह्मचारी व्रतस्थ । येणेंचि आश्रमें निश्चित ।
सत्यलोक वैकुंठपर्थंत । वांछी वेदोक्त मत्प्राप्ती ॥२७॥
तेणें यावज्जन्म आपण । दृढ करावें गुरुभजन ।
निजदेहाचेंही जाण । करी समर्पण गुरुचरणीं ॥२८॥
सद्गुरुभजनाची परवडी । नित्य नूतन आवडी ।
निजात्मभावें चोखडी । लागली गोडी गुरुचरणीं ॥२९॥
पूर्वील व्रतें धरी । तेंचि व्रत दृढ करी ।
होय नैष्ठिक ब्रह्मचारी । गुरुभजनावरी निर्धारु ॥३३०॥
न मनी सन्मानाचें कोड । न म्हणे विषय गोड ।
न धरी संसाराची चाड । व्रतीं दृढ व्रतस्थ ॥३१॥
ऐसा थोर व्रतें व्रतधर । तैसाचि गुरुभजनीं सादर ।
करी सद्गुरूशीं विचार । वेदांतसार स्वाध्यायें ॥३२॥
`स्व' म्हणिजे आत्मा जाण । ते ठायीं नित्य अनुसंधान ।
तो `स्वाध्याय' म्हणती सज्ञान । ज्ञानविचक्षण निजद्रष्टे ॥३३॥
ऐशिया साधकासी जाण । सर्वत्र ब्रह्मभावन ।
हेंचि स्वमुखें मधुसूदन । स्वयें आपण सांगता ॥३४॥
