कामिनः कृपणा लुब्धाः पुष्पेषु फलबुद्धयः ।
अग्निमुग्धा धूमतान्ता स्वं लोकं न विदन्ति ते ॥२७॥
सकामाची तृष्णा पूर्ण । कदाकाळीं नव्हे जाण ।
काचेच्छा तो सदा दीन । `कृपणपण' या हेतू ॥७३॥
जळीं बक धरोनि ध्यान । जेवीं कां टपत राहे मीन ।
तेवीं सकामा अनुष्ठान । लुब्धोनि जाण कामासी ॥७४॥
जावया परपुरुषापासीं । लवोठवो दावी निजपतीसी ।
तेवीं काम धरोनि मानसीं । स्वधर्मकर्मासी आचरे ॥७५॥
जेवीं कां अज्ञान बाळ । फूल तेंचि म्हणे फळ ।
तेवीं स्वर्गभोग केवळ । मानी अढळ मूर्खत्वें ॥७६॥
त्याही स्वर्गभोगासी पाहें । कर्मवैकल्य होय कीं नोहे ।
हाही संदेह वर्तताहे । तेणेंही होय अतिदीन ॥७७॥
सकाम तो सदा दीन । दीनत्वें अतिकृपण ।
कृपणत्वें स्लोभपण । लोभास्तव ज्ञान महामोह ग्रासी ॥७८॥
मोहाचें खवळल्या भान । सविवेक ग्रासी ज्ञान ।
तेव्हां बुद्धीमाजीं तमोगुण । सबाह्य परिपूर्ण उल्हासे ॥७९॥
तमें कोंदाटल्या वृत्ती । धूमांकित होय स्थिती ।
जेवीं कां आंधळ्याचा सांगती । अंधारे रातीं आडवीं चुके ॥२८०॥
त्या आंधळ्याची जैशी स्थिती । तैशी सकामाची गती ।
चुकला विवेकाचा सांगती । आंधळी वृत्ती अतिमुग्ध ॥८१॥
जैसें कां अज्ञान बाळ । तैसा मुग्ध होय केवळ ।
कोण कर्म काय तें फळ । नेणे विवळ मुग्धत्वें ॥८२॥
माझी कोणे लोकीं स्थिती । पुढें कोण आपुली गती ।
हें कांहींच न स्मरे चित्तीं । धूम्रवृत्ती देहांतु ॥८३॥
