यथोर्णनाभिर्हृदयादूर्णामुद्वमते मुखात् ।
आकाशाद्घोषवान्प्राणो मनसा स्पर्शरूपिणा ॥३८॥
छन्दोमयोऽमृतमयः सहस्त्रपदवीं प्रभुः ।
ओंकाराठद्व्यञ्जितस्पर्शस्वरोष्मान्तःस्थभूषिताम् ॥३९॥
ऊर्णनाभि म्हणजे कांतणी । ते जेवीं निजमुखापासूनी ।
तंतु काढी अतिसूक्ष्मपणीं । तेवीं निर्गुणीं `ओंकार' ॥१४॥
तो ओंकार होतां सप्राण । सहजस्वभावें गा जाण ।
झाला `हिरण्यगर्भ' अभिधान । आपणिया आपण वेदाज्ञा ॥१५॥
`प्रभु' म्हणजे ऐश्वर्यख्याति । अचिंत्यानंत त्याची शक्ति ।
तो छंदोमय वेदमूर्ती । जाण निश्वितीं उद्धवा ॥१६॥
तो अविनाशी वास्तवस्थिती । नित्य सुखमय सुखमूर्ती ।
तेणें सप्राण नादाभिव्यक्ति । मनःशक्ती चेतवी ॥१७॥
चेतविली जे मनःशक्ती । होय स्पर्श-स्वर-वर्ण कल्पिती ।
वेदाज्ञ `बृहती' म्हणती । जिचा अपरिमिती विस्तार ॥१८॥
ते स्वरवर्णसंवलित मंत्र । हृदयाकाशीं विचित्र ।
सहस्त्रशाखीं विस्तार । वाढली अपार वैखरी ॥१९॥
स्वरवर्णादि उच्चारीं । वेदधिष्ठान वैखरी ।
ते उपजली जेणेंकरी । तेही परी सांगेन ॥४२०॥
