स चाहेदमिदं कष्टं वृथाऽऽत्मा मेऽनुतापितः ।
न धर्माय न कामाय यस्यार्थायास ईदृशः ॥१४॥
हात चुरुनि म्हणे कटकटा । ब्राह्मणदेहो मोक्षाचा वांटा ।
तो लाहोनि मी अतिकरंटा । धनलोभचेष्टा नाडलों ॥६५॥
जेणें देहें लाभे मोक्षसुख । त्या देहासी म्यां दीधलें दुःख ।
धनलोभी मी परम मूर्ख । मजऐसा आणिक असेना ॥६६॥
न वेंचितां धर्मकामासी । अर्थ जोडिला सायासीं ।
त्या अर्थाची दशा ऐसी । अतिदुःखेंसीं मज फळला ॥६७॥
बाप धनलोभाचें कवतिक । नाहीं इहलोक ना परलोक ।
थितें अंतरलें मोक्षसुख । भोगवी नरक अनिवार ॥६८॥
देखें ज्या नरकाचे ठायीं । आकल्प बुडतां ठावो नाहीं ।
धनलोभ घाली तैसें ठायीं । तें म्यां नरदेहीं जोडिलें ॥६९॥
तो जन्मला ब्राह्मणदेहीं । तो पूज्य होय लोकीं तिहीं ।
मोक्ष लागे त्याच्या पायीं । म्यां अभाग्यें तोही नाशिला ॥१७०॥
लोभें जें धन संचिलें । तें निःशेष नासोनि गेलें ।
परी मजलागीं अतिदुःखी केलें । बांधोनि दीधलें महानरका ॥७१॥
उत्तम देहो झाला प्राप्त । तो धनलोभें केला व्यर्थ ।
आयुष्य गेलें हातोहात । अतिसंतप्त अनुतापें ॥७२॥
धनलोभींचे अचाट । वृथा गेले माझे कष्ट ।
वैराग्य उपजलें उद्भट । अतिचोखट सविवेक ॥७३॥
धनलोभी जो कां नर । तो सकळ दुःखांचें भांडार ।
धनबद्धक तो पामर । स्वमुखें साचार निंदीत ॥७४॥
