तत्र मामनुमोदेरन् देवास्त्रिभुवनेश्वराः ।
मुहूर्तेन ब्रह्मलोकं खटवाङगः समसाधयत् ॥३०॥
इंद्रियअधिष्ठात्री देवता । मज साह्य होतू समस्ता ।
सिद्धि पावावया परमार्था । इंद्रियजयता मज द्यावी ॥६६॥
जो त्रिभुवनेश्वर विख्यात । तो साह्य झालिया भगवंत ।
देवता साह्य होती समस्त । त्या अंतर्भूत हरिरुपीं ॥६७॥
देवतारुपें भावूनि हरी । सकळ देवांची सेवा करीं ।
साह्य होऊनि दीनोद्धारीं । मज भवसागरीं तारावें ॥६८॥
म्हणाल वयसेचा शेवट । केवळ झालासी तूं जरठ ।
वार्धकीं हे खटपट । वृथा कष्ट कां करिशी ॥६९॥
ऐसा न मानावा अर्थ । खटवांगराजा विख्यात ।
मुहूर्तें साधिला परमार्थ । निजस्वार्थ फावला ॥४७०॥
त्याहूनि माझें तंव येथ । आयुष्य असेल बहुत ।
देव साह्य होत समस्त । निमेषें परमार्थ साधीन ॥७१॥
आजी विवेकवैराग्य जैसें आहे । हें जैं निर्वाहलें राहे ।
तैं कळिकाळ बापुडें काये । म्यां जिंतिला होये संसार ॥७२॥
हा पूर्वी कैसा होता येथ । आतां पालटलें याचें वृत्त ।
झाला विवेकवैराग्ययुक्त । आश्चर्यें सांगत श्रीकृष्ण ॥७३॥;
