अन्न च भैक्ष्यसंपन्नं भुञ्जानस्य सरित्तटे ॥३५॥
मूत्रयन्ति च पापिष्ठाः ष्ठीवन्त्यस्य च मूर्धनि ।
यतवाचं वाचयन्ति ताडयन्ति न वक्ति चेत् ॥३६॥
भिक्षा मागोनि संपूर्ण । शास्त्रविभागें विभागून ।
सरितातटीं करितां भोजन । तें देखोनि दुर्जन तेचि आले ॥३२॥
अरे हा संन्यासी नव्हे साचा । कदर्यु आमुचे गांवींचा ।
होय नव्हे न बोले वाचा । हा ठकपणाचा उपावो ॥३३॥
यासी बोलविल्याविण राहे । तो याचाचि दासीपुत्र होये ।
ऐशी शपथ करुनि पाहें । आले समुदायें तयापाशीं ॥३४॥
एक म्हणे याचें मान । उडवीन मी न लागतां क्षण ।
हा जेणें करी शंखस्फुरण । तो उपावो जाण मी जाणें ॥३५॥
तो महापापी अतिदुर्मती । जेवितां त्याचे मस्तकीं मुती ।
तरी क्रोध न ये त्याचे चित्तीं । निजात्मस्थितीं निवाला ॥३६॥
जरी अंतरीं क्रोध आला । तरी तो अशांतचि झाला ।
बाहेरी न बोलेचि बोला । लोकलाजे भ्याला पोटास्थे ॥३७॥
तैसा नव्हे हा संन्यासी । धोऊनि सांडिलें निजलाजेसी ।
निजशांतीची दशा कैशी । क्रोध मानसीं वोळेना ॥३८॥
आंत एक बाह्य एक । या नांव मुख्य दांभिक ।
तैसा संन्यासी नव्हे देख । सबाह्य चोख निजशांति ॥३९॥
तंव ते दुर्जन म्हणती । अरे हा न बोले निश्चितीं ।
संमुख मुखावरी थुंकिती । अति निंदिती नोकूनी ॥५४०॥
एक हाणिती लाता । एक टोले देती माथां ।
एक म्हणती न बोलतां । यासी सर्वथा न सोडा ॥४१॥
