अथात आनन्ददुघं पदाम्बुजं, हंसाः श्रयेरन्नरविन्दलोचन ।

सुखं नु विश्वेश्वर योगकर्मभिस्त्वन्माययाऽमी विहता न मानिनः ॥३॥

कमलापति कमलवदना । कमलालया कमलनयना ।

नाभिकमळीं कमलासना। तुवां ब्रह्मज्ञाना अर्पिलें ॥६२॥

त्या तुझ्या चरणींचें चरणामृत । तुझ्या कृपा ज्यास होयप्राप्त ।

मनोजय त्याचा अंकित । तो होय विरक्त भवभावा ॥६३॥

तुझ्या चरणामृताची गोडी । मनोजयातें तत्काळ जोडी ।

आधिव्याधि भवपाश तोडी । स्वानंदकोडी साधकां ॥६४॥

सकळ साधनांचें निजसार । सांख्ययोगविवेक सधर ।

त्या साराचेंही निजसार । तुझी भक्ति साचार श्रीकृष्णा ॥६५॥

जाणोनि भक्तीचें रहस्य । भजनप्रेमा लोभलें मानस ।

तेंचि विज्ञान राजहंस । भजनसारांश सेविती ॥६६॥

काया वाचा आणि मन । सद्भावें सदा संपन्न ।

ऐशिया भक्तां तुझे चरण। स्वानंदें पूर्ण दुभती ॥६७॥

धर्म अर्थकाममोक्षांसी । साङग साधनें सिद्धी त्यांसी ।

विकळ जाहलिया साधनांसी । ये साधकांसी अपावो ॥६८॥

तैशी तंव तुझी भक्ति नव्हे । तुज भजतां जीवें भावें ।

भजकां विघ्न कदा न पावे । शेखीं भक्त नागवे विघ्नासी ॥६९॥

जैं सूर्य आणि खद्योतासी । भेटी होय सावकाशीं ।

तरी विघ्नें भक्तांपाशीं । धीरु यावयासी न धरिती ॥७०॥

पडतां पंचाननाची घाणी । होय मदगजा भंगणी ।

तेवीं तुझ्या भावार्थभजनीं । होय धूळपाणी विघ्नांची ॥७१॥

येणेंचि निश्चयें निजसंपन्न । तुझ्या चरणा अनन्यशरण ।

त्यांसी नातळे जन्ममरण । मा इतर विघ्न तें कैंचें ॥७२॥

येणें भावें जे अनन्यशरण । त्यांसी तुझे निजचरण ।

स्वानंदें सदा करिती पूर्ण । जेवीं कामधेनु जाण निजवत्सा ॥७३॥

भक्तिसरोवरीं निर्मळ । नवविध रसें रसिक जळ ।

तेथ तुझे चरणकमळ । विकासत केवळ भावार्थसूर्यें ॥७४॥

तेथ स्वानुभविक भ्रमर । झेंपावोनियां अरुवार ।

कुचंबों नेदितां केसर । आमोदसुखसार सेविती ॥७५॥

तेथ विवेक-परमहंस । ते सरोवरींचे राजहंस ।

चरणकमळीं करुनि वास । आमोद सुरस सेविती ॥७६॥

हो कां आर्त जिज्ञासु अर्थार्थी । हेही ते सरोवरीं असती ।

परी कमळामोद नेणती । ते क्रीडती कमळातळीं ॥७७॥

ऐसिया भोळ्या भक्तांसी । तूं तारिसी हृषीकेशी ।

एवं जे जे लागले भक्तीसी । अपावो त्यांसी असेना ॥७८॥

भावें करितां तुझें भजन । तूं भावार्थें होशी प्रसन्न ।

तुझ्या प्रसन्नता तुझे चरण । स्वानंद पूर्ण वर्षती ॥७९॥

तूं विश्वमूर्ती विश्वेश्वरु । तूं ब्रह्मादिकांचा ईश्वरु ।

तुझा जाहलिया अभय करु । भक्तां भवभारु स्पर्शेना ॥८०॥

तुझी भक्ति तें त्यांचें सत्कर्म । तुझा भाव तो त्यांचा स्वधर्म ।

तुज नैवेद्य अर्पणें उत्तम । तोचि याग परम भक्तांचा ॥८१॥

नित्य स्मरणें तुझें नाम । हाचि भक्तांचा जपसंभ्रम ।

तुझें कीर्तन मनोरम । ते समाधि परम भक्तांची ॥८२॥

एवं भक्त करिती जें जें कर्म । तें तें तूं होसी पुरुषोत्तम ।

ज्यासी तूं तुष्टसी मेघश्याम । त्यासी भवभ्रम स्पर्शेना ॥८३॥

यापरी भजनमुखें । भक्त तारिसी निजात्मसुखें ।

तेणें सुखाचेनि हरिखें । अतिसंतोखें डुल्लसी ॥८४॥

एवं अनपेक्षित भक्तजन । तूं निजसुखें करिसी पूर्ण ।

तुज न रिघती जे शरण । ते मायेनें जाण मोहिले ॥८५॥

जे तुझ्या चरणांसी विमुख । ते स्वप्नींही न देखती सुख ।

चढतेंवाढतें भोगिती दुःख । मायेनें मूर्ख ते केले ॥८६॥

त्यजूनि तुझें चरणध्यान । करितां योगयागक्रिया साधन ।

तें तें साधकां होय बंधन । खवळे अभिमान ज्ञातृत्वें ॥८७॥

(पूर्वश्लोकीचा चरण) ’त्वन्माययाऽमी विहता न मानिनः’

हाचि श्लोकींचा अंतींचा चरण । उपक्रमोनियां आपण ।

पंडितांचा ज्ञानाभिमान । अभक्तपण प्रकाशी ॥८८॥

आम्ही ज्ञाते आम्ही योगी । आम्ही प्रवर्तक कर्ममार्गीं ।

आम्ही श्रोत्रिय पवित्र जगीं । आमुची मागी अतिशुद्ध ॥८९॥

लोक केवळ अज्ञान । तैसे आम्ही नव्हों आपण ।

आमचें वचन प्रमाण । सर्वार्थी जाण सर्वांशीं ॥९०॥

आम्ही ज्ञाते हें मानूनि दृढ । ज्ञानाभिमानें केले मूढ ।

पांडित्यें होऊनि गर्वारुढ । दुःख दुर्वाड भोगिती ॥९१॥

अभिमानाऐसा वैरी । आन नाहीं संसारीं ।

तो हा ज्ञानाभिमानेंकरीं । घाली दुस्तरीं सज्ञाना ॥९२॥

असो हे अभक्तांची कथा । जे चुकले भक्तिपंथा ।

यालागीं नानापरींच्या व्यथा । देहअहंता सोसिती ॥९३॥

जिंहीं भक्तीसी विकूनि चित्त । जाहले अनन्यशरणागत ।

त्यांसी तारिता तूं जगन्नाथ । निजसुखें निजभक्त नांदविसी ॥९४॥

तुझे जे कां भक्तजन । जिंहीं भक्तीसी विकला प्राण ।

त्यासी न मागतां ब्रह्मज्ञान । सहजें जाण ठसावे ॥९५॥

तुझें करितां निजभजन । भक्तांसी कदा न बाधी विघ्न ।

सुखें होती सुखसंपन्न । हें नवल कोण गोविंदा ॥९६॥

जे तुज अनन्यशरण । तूं सर्वदा त्यांअधीन ।

तेचि अर्थींचें निरुपण । उद्धव आपण सांगत ॥९७॥

आपण साहित्यिक आहात ? कृपया आपले साहित्य authors@bookstruckapp ह्या पत्त्यावर पाठवा किंवा इथे signup करून स्वतः प्रकाशित करा. अतिशय सोपे आहे.
Please join our telegram group for more such stories and updates.telegram channel