श्रीवत्साङंक घनश्यामं, तप्तहाटकवर्चसम् ।
कौशेयाम्बरयुग्मेन, परिवीतं सुमङगलम् ॥२९॥
सुन्दरस्मितवक्त्राब्जं, नीलकुन्तलमण्डितम् ।
पुण्डरीकाभिरामाक्षं, स्फुरन्मकरकुण्डलम् ॥३०॥
कृष्णमूर्ति स्वच्छ स्वयंभ । अंगीं प्रत्यंगीं बिंबलें नभ ।
तेणें घनश्यामता-शोभ । अतिसप्रभ साजिरी ॥९३॥
आधींच नेटका श्रीकृष्ण । वरी घनश्यामता बाणली पूर्ण ।
तेणें मुसावलें बरवेंपण । लागलें ध्यान नरनारी ॥९४॥
नरनारी बापुडया किती । संन्यासी भुलोनि ठाती ।
विरक्त वेधले परमार्थी । देखोनि मूर्ती कृष्णाची ॥९५॥
देखतां श्रीकृष्णदर्शन । शिवासी लागलें नित्यध्यान ।
पार्वत्याही निजमन । कृष्णार्पण स्वयें केलें ॥९६॥
ऐसें अंगींचें बरवेंपण । त्याहीवरी हास्यवदन ।
साजिरें राजीवलोचन । आकर्ण पूर्ण आरक्त ॥९७॥
मस्तकींचे नीलालक । सुगंधसुमनीं गुंफिले चोख ।
कृष्णीं कृष्णरुप मधुक । कृष्णकेशीं देख विगुंतले ॥९८॥
स्फुरत्कुंडलें मकराकार । ऐसें वर्णिती कविवर ।
परी तीं आकारीं निर्विकार । श्रवणें विकार मावळती ॥९९॥
फावलिया कृष्णश्रवण । आकारविकारां बोळवण ।
ते श्रीकृष्णश्रवणीं पूर्ण । देदीप्यमान कुंडलें ॥२००॥
तप्त सुवर्णासमान । उभय पीतांबर जाण ।
एक कासे विराजमान । दुजा प्रावरण शोभत ॥१॥
ब्रह्मण्यदेवो श्रीकृष्ण । लक्ष्मी डावलूनि पूर्ण ।
दक्षिणांगीं विप्रचरण । श्रीवत्सलांच्छन गोविंद ॥२॥
