चतुर्भुजं तं पुरुषं, दृष्टवा स कृतकिल्बिषः ।
भीतः पपात शिरसा, पादयोरसुरद्विषः ॥३४॥
बाण श्रीकृष्णचरणीं पूर्ण भेदला । जराव्याधाचा हात निवाला ।
म्हणे म्यां मोठा मृग विंधिला । म्हणोनि धांवला धरावया ॥२१॥
देखोनि चतुर्भुज पुरुषासी । भय सुटलें जराव्याधासी ।
म्हणे मज घडल्या महापापराशी । परमपुरुषासी विंधिलें ॥२२॥
म्हणे कटकटा रे अदृष्टा । आचरविलें कर्मा दुष्टा ।
ऐशिया मज महापापिष्ठा । दुःखदुर्घटा कोण वारी ॥२३॥
जगाचा परमात्मा श्रीहरी । तो म्यां विंधिला बाणेंकरीं ।
माझ्या पापासमान थोरी । नाहीं संसारीं आनासी ॥२४॥
भयें सुटला थोर कंप । मज घडलें महापाप ।
जगाचें जें ध्येय स्वरुप । त्यासी संताप म्यां दिधला ॥२५॥
ज्याचे अमर वंदिती चरण । ज्यासी संत येती लोटांगण ।
त्या श्रीकृष्णासी विंधिला बाण । पाप संपूर्ण मज घडलें ॥२६॥
अवचटें आत्महत्या घडे । तें पाप कदा न झडे ।
जगाचा आत्मा कृष्ण वाडेंकोडें । ते आत्महत्या पडे मस्तकीं माझे ॥२७॥
जगाचें आत्महनन । कर्ता मी एक पापी पूर्ण ।
त्या पापाचें पुरश्चरण । सर्वथा जाण दिसेना ॥२८॥
प्रमादें ब्रह्महत्या घडे । तेणें पापें तो समूळ बुडे ।
तें पूर्णब्रह्म म्यां मूढें । बाणें सदृढें विंधिलें ॥२९॥
पापकर्मा मी व्याधरुप । तेणें म्यां जोडलें पाप अमूप ।
कृष्ण परमात्मा चित्स्वरुप । त्यासीही संताप दिधला म्यां ॥२३०॥
येणें अनुतापें तप्त पूर्ण । धांवोनि घाली लोटांगण ।
श्रीकृष्णाचे श्रीचरण । मस्तकीं जाण दृढ धरिले ॥३१॥
मर्दी दैत्यांचा अभिमान । मधुद्वेष्टा जो मधुसूदन ।
त्याचे दृढ धरुनि चरण । करी रुदन अट्टाहासें ॥३२॥
चरणीं घातली परम मिठी । उठवितां कदा नुठी ।
मज क्षमा करीं कृपादृष्टीं । कृपाळू सृष्टीं तूंचि एक ॥३३॥
