मनोजला इंजिनियरींगच्या पहिल्या वर्षी हॉस्टेलमध्ये राहिल्यानंतर स्वतंत्र रूम घ्यावीशी वाटली.
दोन मित्रांसह तो रूममध्ये राहू लागला. किचन आणि मोठा हॉल अशा रचनेच्या घरात ते तिघेजण रहात होते. भाडे तिघांमध्ये विभागले जात असल्याने परवडत होते आणि ही रूम त्या एरियातल्या इतर रूम्सपेक्षा खूप स्वस्तात मिळाली होती. तिघांनी रुममध्ये टिव्ही मुद्दाम ठरवून घेतला नव्हता, त्याऐवजी एक स्वस्त वाय फाय घेतले होते. पैसा आणि वेळेची बचत हे हेतू त्यामागे होते.
मनोजचे आईवडील गावी होते. अधून मधून त्याला भेटायला येत. पहिल्या वर्षी 60 टक्के मार्क मिळाले होते म्हणून आईवडिलांनी चांगला नवीन स्मार्टफोन घेऊन दिला होता. एका रात्री जवळच्याच एका नेहमीच्या मेसमध्ये जेवण करून आल्यानंतर तो रूममध्ये आला. परवाच दोन्ही रूम-मेट्स राजेश आणि अविनाश त्यांच्या गावी काही तातडीच्या कामासाठी गेले होते आणि उद्या सकाळी ते परत येणार होते. दोघेही एकाच गावचे होते. रात्री स्लीपर कोच ट्रॅव्हल्समध्ये बसल्याचा त्या दोघांनी मनोजला कॉल केला होता. मग जेवण केल्यावर त्या दोघांना गाढ झोप लागली....
मनोजचा आजचा सगळा अभ्यास झाला होता आणि जर्नल सुध्दा लिहून झाले होते.
थोडा वेळ त्याने मित्रांच्या व्हॉटस्ऍप ग्रुपवर रिकाम्या गप्पा मारल्या मग मोबाईलवर इयरफोन लावून गाणी ऐकली. आता त्याला झोप येऊ लागली...
झोपण्याआधी रूमचा दरवाजा नीट लॉक करून समोरच्या पुस्तकांच्या कपाटात वह्या पुस्तके आपल्या जागेवर ठेऊन त्याने ते कपाट बंद केले.
मग त्याची सहज नजर गेली तिकडे उजव्या बाजूला थोडे दूर एक बूट ठेवण्याचे लाकडी स्टँड (शूज रॅक) होते त्यावर बूट आणि चपला ठेवलेल्या होत्या.
सगळ्यात वर त्याचे स्पोर्ट शूज, त्याखाली चपला आणि त्याखाली फॉर्मल शूज होते. आणखी खालचे दोन रॅक रिकामे होते. तेथे त्याचे दोन्ही रूममेट्स बूट चपला ठेवत.
डाव्या बाजूला टेबलावर अभ्यास करण्यासाठी टेबल लॅम्प होता, तो त्याने बंद केला आणि स्विचबोर्डकडे थोडा हात लांबवून रूम मधला मेन लाईट बंद करून मग उंचावर असलेला पिवळा डिम लाईट त्याने ऑन केला.
सीलिंग फॅन सुरूच होता... घर्र घर्र घर्र ....
समोरच्या भिंतीवर कॅलेंडर टांगलेले होते. त्यावर वेगवेगळी चित्रं छापलेली होती. पिवळ्या डीम लाईटच्या प्रकाशात ती वेगळीच वाटत होती. त्यांच्यातील मूळचे रंग बदलून ते वेगळेच भासत होते.
कॅलेंडरच्यावर भिंतीवर एक घड्याळ टांगलेले होते...
तो बेडवर आला आणि झोपणार इतक्यात अचानक आठवण आल्याने उठून त्याने फ्रीजमधून पाण्याची बाटली घेतली आणि टेबल लॅम्पजवळ टेबलावर ठेवली. त्यानंतर जवळच्याच खिडकीची जाळी सरकवली, पडदा सरकवला आणि बेडर आला आणि पांघरूण घेऊन तो झोपून गेला...
****
ती सँडलची जोडी कुणाची आहे?
लेडीजची दिसते आहे, ते ठीक आहे हो, पण माझ्या शूजच्या खाली कशी आली ती जोडी?
कमाल आहे?
मला कुणी भेटायला आलं होतं का?
नाही, माझ्या दोन पाच मैत्रिणी आहेत पण त्या कधी रूमवर भेटायला येणार नाहीत काही!
आणि मी त्यांना रूमवर भेटायला बोलवण्याइतका माझ्यात दमही नाही...
आणि हे काय? टेबलावर हे काय? काहीतरीच!
टिकल्या, बांगड्या? लिपस्टिक?
कुणी ठेवलं हे इथं?
आणि हा मंद सुगंध कसला येतोय?
असे परफ्यूम मी अजूनपर्यंत तरी वापरल्याचे आठवत नाही!
इतक्यात त्याचं लक्ष कॅलेंडरकडे गेलं. बापरे!!
त्या कॅलेंडरच्या खिळ्याला काय टांगलंय ते? सापासारखं वाटतं आहे!
ते काही नाही, मला बघितलं पाहिजे काय आहे ते नेमकं??
आता टॉर्च पेटवतो आणि मारतो फोकस तिकडे...
त्याने टेबलच्या ड्रावरमधून टॉर्च काढला आणि तो ऑन करून कॅलेंडरवर फोकस मारला...
कॅलेंडरच्या खिळ्याला एक वेणी टांगलेली होती.
मोठ्ठी होती.. काळीशार!
घाबरून तो ओरडला आणि झोपेतून घामेघूम होऊन जागा झाला आणि भेदरल्यासारखा इकडे तिकडे बघू लागला...
त्याला अभद्र स्वप्न पडलं होतं..
बाजूच्या बाटली मधलं पाणी पिऊन तो थोडा शांत झाला..
बाजूच्या टेबलावर काही नव्हते, शू-रॅकवर लेडीज चपलांचा जोड नव्हता, कॅलेंडरवर सुध्दा काहीही टांगलेले नव्हते पण फॅनच्या हवेने ते फडफडत होते.
एरवी नाही पण आज त्या स्वप्नामुळे त्याला नेहमीच्या सवयीचा कॅलेंडरच्या फडफडण्याचा आवाज सुध्दा कोण भीतीदायक वाटत होता!!
त्याने पटकन लाईट लावला आणि कॅलेंडरला यु-क्लिप अडकवली.
घड्याळात रात्रीचे दोन वाजले होते.
पण का कोण जाणे तो मंद सुगंध अजूनही त्याच्या नाकात ठाण मांडून बसला होता...
