पाटील : मी म्हणतों.
वसंता : तुम्ही कोण ?
पाटील : मी गांवचा राजा आहें.
वसंता : ते दिवस आतां गेले. हीं सारीं मुलें म्हणजे राजा.
मुले : आम्ही राजे. आम्ही राजे. म्हणा रे गाणें.
पाटील : मी रिपोर्ट करीन.
वसंता : मीच नीट तुम्हांला लिहून देईन.
पाटील : अहो ते पोलीस आम्हांला त्रास देतात.
वसंता : त्यांना सांगा कीं गांधीचे लोक शहरांतच कां नाहीं पकडीत ? इकडे येऊंच कां देतां ? ज्या अर्थी पोलीस सध्यां आम्हांस पकडीत नाहीं, त्या अर्थी सध्यां तरी हें सारें कायदेशीर आहे. नाहीं का ?
पाटील : बरोबर. आम्हांला हें सारें समजत नाहीं. आम्ही उगीच भितों.
वसंता : शहरांतून म्युनिसिपालिटीनें झेंडे लावले आहेत. त्यांना लावतां येतात, मग आपणांस कां लावतां येत नाहींत ?
पाटील : बरोबर.
मुले : आपल्या ग्रामपंचायतीवर आपण झेंडा लावूं.
वसंता : काय हरकत आहे ?
पाटील : अहो, ते आमच्यावर मग दांत ठेवतात. नाना खटले भरतात, गांवांतहि भांडणे असतात. कलागती होतात !
वसंता : परंतु किती दिवस भ्यायचें ? या पोरांना तरी भिववूं नका. पोरांनीं केलें म्हणून सांगावें.
मुलें : आम्ही आला फौजदार तर त्याला सांगूं आम्हीं झेंडा लावला. आमच झेंडा. ''झेंडा उंचा रहे हमारा.''
वसंता : मी चावडींतच उतरतों. कोठें आहे चावडी ?
मुलें : त्या बाजूला.
एक शेतकरी : फौजदारांचा टांगा आला. पाटील, टांगा आला.
पाटील : खरें कीं काय ?
शेतकरी : हो.
पाटील : हें पाहा पोरांनो, मिरवणूक थांबवा. तुम्हीहि चावडींत नका जाऊं.
