तस्मादुद्धव मा भुंक्ष्व विषयानसदिन्द्रियैः ।
आत्माग्रहणनिर्भातं पश्य वैकल्पिकं भ्रमम् ॥५६॥
विषयांची जे आसक्ती । ते बाधक परमार्थप्राप्ती ।
विषय सांडीं सांडीं निश्चितीं । परतोनि हातीं नातळें ॥५१॥
आसक्त वृत्ति इंद्रिययोग । अतिलोलुप्यें विषयभोग ।
तोचि मुख्यत्वें भवरोग । यालागीं त्याग करावा ॥५२॥
विखें रांधिलें परमान्न । तें ग्रासमात्र हरी प्राण ।
विष एकदां मारक जाण । विषय पुनःपुनः मारक ॥५३॥
म्हणसी प्रारब्धें भोग येती । ते त्यागिले केवीं जाती ।
विषयत्यागाची युक्ती । वैराग्यस्थिती घडे केवीं ॥५४॥
प्रारब्धें विषयभोग येती । ते साधका दुःखरुप होती ।
वणवां मृगें आहाळती । तैशी स्थिती भोगणें ॥५५॥
व्याघ्रमुखीं सांपडे गाये । तैशा भोगी चरफडीत जाये ।
ऐसेनि अनुतापें पाहें । वैराग्य होये अनिवार ॥५६॥
वैराग्य जाहलिया धडफुडें । सद्गुरुकृपा हाता चढे ।
तेणें गुरुक्रुपाउजियेडें । संसार उडे द्वंद्वेंसीं ॥५७॥
झालिया गुरुकृपा सुगम । सर्वत्र ठसावे परब्रह्म ।
तेथ जन्ममरण कैंचें कर्म । भवभ्रम असेना ॥५८॥
तेथ वाती लावूनि पाहतां । संसार दिसेना मागुता ।
जेवीं निभ्रमें पाहों जातां । न लगे हाता रज्जुसर्प ॥५९॥
भवंडीचेनि वेगवशें । भिंगोरी नीट उभी दिसे ।
तेवीं भ्रमाचेनि आवेशें । संसार भासे सत्यत्वें ॥६६०॥
केवळ जो निबिड भ्रम । संसार हें त्याचें नाम ।
येर्हवीं निखिल परब्रह्म । तेथ जन्मकर्म असेना ॥६१॥;
ऐसें जरी झालें ब्रह्मज्ञान । तरी प्रारब्ध भोगावें गा जाण ।
जेवीं कुलाल भांडें ने आपण । परी चक्रभ्रमण राहेना ॥६२॥
वृक्ष समूळ उपडल्या जाण । उपडितां न वचे सार्द्रपण ।
तेवीं होतांचि ब्रह्मज्ञान । प्रारब्ध जाण सोडीना ॥६३॥
त्या प्रारब्धाचिये गती । विषयभोग जरी येती ।
तेथ उपावो न करावा निवृत्ती । निजशांती साहावें ॥६४॥
विषयभोग आलियाही जाण । निजशांति धरोनि संपूर्ण ।
सुखें वर्तती साधुजन । विवेकसंपन्न क्षमावंत ॥६५॥
हाता आलिया निजशांती । संसार बापुडा तो किती ।
तेचि शांतीची स्थिती । स्वयें श्रीपती सांगत ॥६६॥
जें निजशांतीचें कल्याण । जेणें जीव पावे समाधान ।
तें अतिगोड निरुपण । दों श्र्लोकीं श्रीकृष्ण सांगत ॥६७॥;
