श्रीएकनाथी भागवत / श्लोक २ रा

उद्धवा तू जें बोलिलासी । मीही सत्य मानीं त्यासी ।

दुर्जनीं केल्या अपमानासी । सहावया कोणासी शांति नाहीं ॥४७॥

देव पादुका वाहती शिरसीं । मुख्य इंद्र लागे ज्याच्या पायांसीं ।

अष्ट महासिद्धि ज्याच्या दासी । ब्रह्मज्ञान ज्यापाशीं वचनांकित ॥४८॥

ऐसा देवगुरु बृहस्पती । त्याचा शिष्य तूं विवेकमूर्ती ।

यालागीं शांतीच्या साधक युक्ती । तूंचि निश्चितीं जाणसी ॥४९॥

शांति आकळावया उद्धवासी । आदरें सत्कारी हृषीकेशी ।

अनुमोदूनि त्याचे बोलासी । शुद्ध शांतीसी हरि सांगे ॥५०॥;

निंदा अवज्ञा हेळण । दुर्जनीं केलिया अपमान ।

हें साहे तो ईश्वर जाण । निजबोधें पूर्ण तो मद्रूप ॥५१॥

ज्यासी सर्वभूतीं निजात्मता । दृढ बाणलीसे तत्त्वतां ।

तो दुर्जनाचिया आघाता । साहे सर्वथा यथासुखें ॥५२॥

जो स्वयें होय अवघें जग । त्यासी लागतां उपद्रव अनेग ।

उठेना क्रोधाची लगबग । साहे अनुद्वेग यथासुखें ॥५३॥

निजांगीं लागतां निजकर । नुठी क्रोधद्वेषांचा उद्गार ।

निजात्मता जो देखे चराचर । शांति त्याचें घर स्वयें रिघे ॥५४॥

उद्धवा ऐसा ज्यासी निजबोधू । त्यासी म्हणिजे सत्य साधू ।

तोचि साहे पराचा अपराधू । शांतिशुद्ध तो एक ॥५५॥

नेणोनिया निजबोधातें । इतर जे सज्ञान ज्ञाते ।

ते न साहती द्वंद्वातें । ऐक तूतें सांगेन ॥५६॥;