श्रीएकनाथी भागवत / श्लोक १७ वा

प्रथम शिणावें द्रव्य जोडितां । दुसरें शिणावें तें वाढवितां ।

द्रव्य जरी झालें उत्कर्षतां । तरी लोभ सर्वथा पुरे न म्हणे ॥९२॥

द्रव्यालागीं भावार्थतां । जैसी कष्टती सर्वथा ।

तैसा जरी कष्टे परमार्था । तैं ब्रह्म तत्त्वतां खेळणें होय ॥९३॥

एवं कष्टीं जोडल्या द्रव्यासी । रक्षणीं अतिचिंता मानसीं ।

अतिशय लागली जीवासी । अहर्निशीं धुकधुकी ॥९४॥

स्त्री पुत्र हो माता पिता । त्यांसी पातिजेना सर्वथा ।

आपणाहूनि परता । विश्वासू अर्था मानेना ॥९५॥

विसरोनियां निजघाता । चोरापासोनि राखे वित्ता ।

वित्तरक्षणीं निजचिंता । तिन्ही अवस्था एकाग्र ॥९६॥

ऐसी एकाग्रता करुनी । जरी लागता भगवद्भजनीं ।

तरी वश्य होता चक्रपाणी । अर्धक्षणीं साधका ॥९७॥

उचितानुचित विवाहासी । द्रव्य वेंचितां उदरासी ।

अतिशय होय कासाविसी । धनव्ययो त्रासासी उपजवी ॥९८॥

एवं जोडूनि रक्षितां द्रव्यासी । अवचटें नाश होय जैं त्यासी ।

ते अतिभ्रम चढे मानसीं । होती धनपिशीं बद्धक ॥९९॥

द्रव्यार्जनीं वसे प्रयास । द्रव्यरक्षणीं चिंतेचा वास ।

द्रव्यव्ययीं वळसा त्रास । भ्रमाचा रहिवास धननाशीं ॥२००॥

आदिमध्यावसानीं पाहीं । द्रव्य तें समूळ अपायी ।

तेथ सुखाचा लेश नाहीं । हें ऐसें पाहीं मज जाहलें ॥१॥

आयास-त्रास-चिंतेसहित । धनापाशीं भ्रम नांदत ।

अर्थ तितुका अनर्थयुक्त । तोचि अर्थ स्वयें सांगे ॥२॥;